Uykularımı böldüm, yine aklıma sen geldin. Ansızın, oturdum seni düşündüm saatlerce, derin bir ah çekişim oldun, adına şiirler yazdım, fısıldaya, fısıldaya şarkılar söyledim. Düşündüm, düşündüm hayallere daldım. Bütün hayallerimle birlikte gecenin karanlığın'da kayboldum, karşımda duran fotoğrafına baka, baka ağladım. Susarak hıçkırıklarımın sesini dinledim, neden diye isyan ettim. Amansız bir hastalığın ayrılığımıza sebep oluşuna. Oysa'ki ne güzel tamamlıyorduk, birbirimizi. Ay ve güneş gibi, geceyi sen aydınlatırdın ay parçası yarim. Şimdi sensiz ve yalnızım sönmüş bir güneş oldum. eksik kaldım hayatta, şimdi söyle bana nasıl gülümseybilirim. Bütün yaşanmışlıklar üzerine, toprak yağmursuz yeşerirmi, ağaçlar kuş cıvıtısı olmadan eşlik edermi rüzgarın esitisine, daha nereli sayayım'ki, olmuyor işte sensiz yaşamak. Bana'da yer bırak yanında geliyorum hasretine dayanmıyorum, ay parçası yarim.
Mazlum BarniçKayıt Tarihi : 10.6.2017 00:41:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bir birini çok seven iki gencin hikayesi
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!