Yalnızlık Şiiri - Safa Emre Çetin

Bilinmeyen paslar kaldı ruhumda
Gönlüm sokak sokak bilir aslında
İnce uzun bir pelerin gibi yayılan
Gecenin iki yakasına tutunmuş askıda...
Korkudan aklım çıkacak
Ellerimle tuttuğum her yer soba sıcağı
Karanlık ve sessizlik bu membanın ocağı.

Bir çocuk var ulak gecelerden
Akşamüstü lacisinin renkleriyle örtüşen.
Bulmak da zor, yenmekte..
Ulak düşlerle ilerlemek yayasından da zor.

Şimdi bir fanus lazım bana bu dünya kadar
O fanusu keşfetmesi...
Ömrüm yetene kadar.
Yalnızlık sağır bakışlı,
Hangi yola başlasam kayar ayağımın altından
Yeni umuda niyetlensem rezerve
Onlarca keder ikişer ikişer oturmuş
Sorardım kendime hep yalnız nasıl kalınır.
Bu iş ciddi bir hastalık gibi, ağır ağır olurmuş...

15.06.2022