Yalnızlık Şiiri - Hasan Yılmaz 2

Bir resmini buldum dün akşam…
Gülüyordu, öylece, şimdi mazide kalan oturduğu yerden.
Bense, o resmine bakıp ağladım yine dün akşam…
Yalnızlığımı paylaşacak birini aradım, seni aradım, elini aradım.
Yoktun…
Bir o eski günler vardı gözümde, birde umutlarım.
Ama öyle bir an geliyor ki bazı zaman, ne hayallerini, ne umutlarını bırakıyorlar.
Suskunluğun, sessizliğin alıp götürüyor seni,
Götürüyor hiç bilmediğin diyarlara…
Bu yalnızlık seni eritir, eritir…
Gün gelir ki hiçbir şey düşünesin gelmez!
Ne yemek yiyesin, ne sigara içesin, hiçbir şey yapasın gelmez.
Kendini ararsın, her yerde, her şeyde…
Aynaya baktığında bile gözlerini kaçırırsın kendi bakışlarından…
İşte o zaman gülesin gelir kendine.
Ama bırakmazsın bedenini, göçsün bu dünyadan.
Sevdiklerin vardır, belki de özleyenler…
Acaba: istesen de duyurabilir misin sesini?
İstesen de, doyasıya sarılmak veya en azından tutabilir misin elini?
Her şeyini vermek istesen de tüm benliğinle sevdiğine,
Bir selamdan başka ne verebilirsin?
Her yeni güne de, eski günü yâd ederek geçirirsin.
Artık bıkmışsındır.
Yeni bir güne başlamanın sevinci, hiçbir zaman olmayacaktır!
Ama şimdi, o güzellikleri, neşeleri, mutlulukları yaşayamıyorsan da,
Nasıl ki geçmişte paylaştıysan,
Gelecekte de o mutlulukları paylaşacağın birisi olacak, unutma!
Şimdi buradayım, senden çok uzaktayım, ayrıyım, yalnızım…
Ama hep seninleyim, hep o bakışların karşımda…
Sesin kulağımda ve bil hiçbir zaman beni yalnız bırakmadın,
İnan hep benimleydin ve bundan sonrada hep benimle olacaksın!