Yalnızlık Şiiri - Mehmet Ali Zorluu

Bilmiyorum belkide hayattır insanı tecrübesiz kılan.
Kafasindaki sorularla uğraştıran
Bir fincan yalnızlıktır belki anlatan
Coşkunlaşıp durulduğunda denize dökülen pınar gibi

Dar bir sokakdaki gece lambası gibiyim
Kimsenin olmadıgında kör karanlıkda ışıldayan
Gündüzleri ise insanların icinde kaybolan
Eskimeye yüz tutmus bir kitab gibi

Korkularim hüzünlerim sevinçlerim benliğimi oluşturmuş artik
Hüzünlenerek ağlayan gözler
Sevinçli bir tebessüm
Ve hepsi oluşturan korkulu bir yüz

Neyden korktuğumu dahi bilmiyordum
Bu şehrin beni esir almasindan mi
Yahut yalnızlığımdan yüzlesmekden mi
Galiba ben kendimden korkuyordum

Peki ya neden seviniyordum
Özgurce hayati yaşaya bildiğim icinmi
Tabi tek basina yaşamak yaşamakdan sayılırsa
Eger herşeye rağmen yüzün gülüyorsa evet

Neden iki insan yan yana yürürken gözlerim yaşarıyo
Yıldızlar bile bir aradayken ben neden yalnızım
Neden çevremde dört duvardan baska birsey yok
Keske sorularima bir cevap bula bilsem

Bir sarkıda duymustum "oluruna birak" demisti
Birakmayi denedim ama başaramadım
Yapamadım iste beceremedim
Insanlar gibi rol yaparak mutluluğa varamadim

Eskimiş bir tren istasyonu gibiyim
Ne gelenim var ne gidenim
Kahvenin bile kirk yıllık hatırı varken
Benim sözlerimin artık anlamı bile yok
Alıştım artık yalnızlığa
Yalnızlığımla tek başıma kalmaya

Zamanı gelmis gözleri sonsuza dek yummaya
Son bir nefes daha almaya
Anlattım yaşadıklarımı harfiyen sana
Buda sana gelsin yalnızlık
Son bir GÜLÜCÜK daha