Yalnızlık Şiiri - Ezgi Asar

Yalnızlık gece çalar kapını,
Sinsi bir düşman gibi.
Ne zaman ki el ayak çekildi;
Beliriverir.
Önce kalbine saplar bıçağını,
Sonra beynine.
Ama öldürmez,düşündürür.
Kırgınlıklarını,kızgınlıklarını bir bir vurur yüzüne...
Esiri olur,kaçamazsın.
Anlarsın ki aslında,
Yalnızlık sensin,yalnızlık içinde.
Belki de; o tek avuntundur.
Anlarsın,yaşarsın onunla.
Hiçbir şey olmamış gibi
Sanki o yokmuşçasına,
Belki biraz gülümsemelerle
Gün ışığının parlaklığına onu saklarsın.
Yine karanlıkla
Karşılarsın.