Yalnızlık Şiiri - Elif Eylül 2

Yokluğunun en amansız zamanları şimdi
Aklımda hep aynı düşünce “ nerdesin ’’
Zaman, alıkoyuyor bazen yaşanmışlıklardan
Bazen kayboluyorum çıkmaz yol ayrımlarında
Sonra ürperten bir yalnızlık tortusu çöküyor yüreğime
Ve ben
Gittikçe cılızlaşan bir mum alevinde
Harlamaya çalışıyorum sönmeye yüz tutmuş anılarımı…
Siyah matemler büyüyor suskun yüreğimde
Geceme eşlik ediyor uzaklarda bir baykuş
Durmadan uğuldayan acı bir matemle,

Usul usul bir nehir akıyor
Ulaşılması imkansız denizlerin hayalinde…
Gecenin sesini dinliyorum, sessizliğin ortasında
Hep aynı ritimde tik-tak sesleri beynimde
Ve biz
Aynı şehirde, ayrı yıldızlara bakıyoruz her gece
Susuyoruz hep, çoğalıyor gitgide suskunluklar…
Yalnızlık büyütüyoruz, insansız şehirler gibi
Issız …

Zaman akıp gidiyor...
Biz kendi yalnızlıklarımızla,köşe kapmaca oynarken...
Daha gün ışımadan gece çöküyor apansız
Yıldızlar dans ediyor delice
Oysa biz bir dilek tutmak için bile
Hep geç kalıyoruz çaresizce
Bir tutam hüzün kırıntısı kalıyor avuçlarımda
Geceden geriye
Bir tutam anı
Bir tutam yalnızlık
Hiç paylaşamadığım….

Gülşen ÖNCEL BOSTANCI