Yalnızlık Şiiri - Elif Kaçmaz

Özgür bir hayatta yaşadığım tutsaklık
Dört duvar arasında sıkışıp kalmış ruhum
Bağırmak isterdim
Sesimi dünyaya duyurmak isterdim
Dinlemiyor kimse ben yalnızlığımla varım

Usul usul yağan yağmurda yürümek kadar küçük bir hayal
Gerçekleştirmesi bir o kadar zor ve uzak
Haykırsam da derdimi neye yarar
Dağ taş suskun, cevapsız bir o kadar yavan

En çok sevdiklerinden mi muzdarip insan
Kırılıyor dökülüyor her yanı da görmüyor kimse
Çaresiz, mazbut ve küs dünyaya
Ölümü bekliyor nefesim; hücrelerim
Ve yıpranmış her yanım

Hırçınlığım içten içe zararı yok kimseye
Tükettiği benim, kemirdiği, katlettiği yine ben
Sorsam kimseye değil kendime derdimin sebebini
Hani kimse bilmez ya yok farkım ben de bilmiyorum
Çaresizlik avcuna almış bir kere kalbimi
Çare olsa da amayım artık onu ben göremiyorum