Yalnızlıktı insanı insanlıktan eden..
Belkide kalbin boşluğuydu bizi yalnızlığa iten..
Hayır hayır çevremizdeki insanlar değildi yalnızlığımızı bölen..
Onlar kuru kalabaktı gürültüleriyle bizi öldüren..
Ve ben buna 'SABIRLA ÖLMEK' dedim ölememek varken..
Son gece idamı bekler gibi bekledim bazen..
Ve bir sesle irkildim dedi yalnız değilsin sen..
Ve ben ALLAH diyebildim bir kelime kadar bana yakın olduğunu bilmeden..
Kayıt Tarihi : 6.3.2014 16:28:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!