Yalnızlık Şiiri - Alparslan Alp

Baştan başa yalnızlık sardı ruhumu,
Yine bu gece odamda yalnız başına,
Otururken düşündüm, taşındım
Allahım ben neden yalnız başımayım.

Nerede o peri yüzlü, gül yanaklı, kiraz dudaklı güzel
Yoksa sadece masallarda ve hikayelerde mi var?
Hangi insan yaşam boyunca yalnızlıkla imtihan edilir
Diye sormadan edemedim kendi kendime

Hani bir söz vardır:Yalnızlık Allaha mahsustur
Doğrudur insanoğlu belki yalnızlığı sever bir müddet
Ama hep bir tarafı eksiktir
Tamamlanmamış bir puzzle gibidir
Eksik parçalarının eklenmesini bekler
Bu bekleyiş kimi zaman çok uzun sürer
Sihirli bir dokunuş, sihirli bir bakış arar,
yakalamaya çalışır monoton giden yaşamında
hayatına bir renk gelsin ister

Eve gelmeden önce hayal eder hep,
Işığın daha önce gelen bir eş tarafından yakılmasını
Sıcak bir aş, sıcak bir gülümseyiş bekler,
Evden içeriye adımını attığı zaman

Dışarıda gözü ister istemez takılır
Mutlulukla birbirine bakan ve gülümseyen çiftlere
Bir an kendi yalnızlığını düşünür,
hüzünlenir kimi zaman
yalnızlık yükünü taşıyamaz hale gelmiştir bedeni
yalnız bedeni mi, zihni, kalbi de isyan eder bu duruma
yeter artık der çektiğin yalnızlık çilesi
bitsin artık bu işkence, bu çile
aydınlansın odan, aydınlansın kalbin, aydınlansın yüzün
sıyrıl karanlıklardan, karanlık odalardan, boş sokaklardan
çevir kendini aydınlığa, ışıltıya, mutluluğun kaynağını
verecek olan o sevgiliye doğru,
paylaş onunla hayatı, yaşamı, yalnızlığı, acıyı, tatlıyı
kısacası her şeyi seni sen yapan kişiye ada
acaba öyle bir sevgili var mıdır?
Yoksa sadece masallarda mıdır bilinmez
Zaman değirmenine bırakılmalıdır belki de
hayatın akışını, bekleyip görmek lazımdır
insanoğlundan neler getirip, neler götüreceğini...