Yalnızlık Şiiri - Serkan Sinan

Yalnızlık
Meymenetsiz şey şu yalnızlık
Çirkin, halüsinasyon suratlı
hemde budala
Baksan, tutsan mutlu olman sadece bir kaç saniye sürer
Sağında dursan imgelersin rüyalarını
Solunda dursan mecaz sanırsın yalnızlığını
Hele birde ortasında dursan
o zaman işte tam paradoks
Depremler oluşturursun metaforik kalplerde
Kaç kişiyi evinden barkından edersin bilinmez
Neresinden bakarsan bak rezilliğin daniskası anlayacağın

Yalnızlık, kalabalıklar arasında keseli bir sıçan
gören, bakan kaçan
yapış yapış olmuş giysiler
sallanır sallanır kurtulamazsın
yayılır bedeni bedenine
Birikmeye başlar
birikir birikir birikir
Doldurur tüm boşluklarını molekül molekül
Onarılmaz hasarlar verir içinde,
darmadağın olursun
Senin yerine o tat almaya bile başlar her şeyden

Bir hazan akşamı tek başına yürüyemezsin mesela
Asalak bir gölgeden medet umarsın karanlığa boyanmış
Çırpına çırpına
batarsın yalnızlığa
Kimse elinden tutmaz
arkadaşların
Yakınların
kusarsın kusar
yalnızlık kokar ağzın
kekremsi bir sefillik içinde döner durursun yatağında
aşk lazım sana aşk,
şöyle katmer katmer aşk
Hem de seni sarsan yalnızlığı sarsacak kadar kuvvetli bir aşk
Yalnızlık içinden kaçacak delik arar o zaman
Sevgilinin gözleri fitil olur ellerinde
Dokundun mu patlarsın patlatırsın
dağıtırsın sonra
parça parça dökersin yalnızlığı
Tekmele şimdi dökülenleri
tüm hıncını al
acıma sakın
Anladın mı şimdi aşkı
anlarsın