Yalnızlık Şiiri - Canan Aytın

İçimdeyken zehiri, şifa aramadığım
Dermansız dertlere iten, koldu yalnızlık
Koşsam da yüreğine asla varamadığım
Gönlümün çıkmazında biten, yoldu yalnızlık
(Canan Aytın)

Ne mektup, ne bir haber, yıllar oldu gelmiyor
Boşa çıktı hayalim, kara yüzüm gülmüyor
Sıra sıra kadehler, bir teselli etmiyor
Garip gönlüme, tıka basa doldu yalnızlık
(Cem Huddamoğlu)

Sılada geçti ömrüm, vuslata eremedim
Büyüttüm de aşkını, bir türlü deremedim
Sen varken başkasına gönlümü veremedim
Yârim gitmeden evvel, bana eldi yalnızlık
(Canan Aytın)

Kara yazım yazılmış, gamım, çilem bitmiyor
Akar oldu gözyaşım, artık kimse silmiyor
Açmaz oldu çiçeğim, bülbül gülsüz ötmüyor
Kırılmış dallarımı, gelip buldu yalnızlık
(Cem Huddamoğlu)

Yıktın gönül hanemi, enkazında bıraktın
El aman diledikçe, bir ateş daha yaktın
Elaleme koştun da, bir bana mı ıraktın
Umutlarımı alıp giden, seldi yalnızlık
(Canan Aytın)

Küsüp gittin, dilimden çıkan acı sözüme,
Efkârlı türküleri, dolayıp da dilime,
Pişmanlık hisleriyle, yanan aciz kalbime,
Hazanını estiren, soğuk yeldi yalnızlık
(Cem Huddamoğlu)

Gözlerini yazdım hep, tarifsiz bir izâhtı
Gülüşünü yazdım hep, yanağında mizâhtı
Varlığın kâğıdımı dolduran bir  ilâhtı
Kalem kırıldığında, susan dildi yalnızlık
(Canan Aytın)

Aşkın aldı aklımı, dilimi lâl eyledi
Hüzün çöktü içime, hasretin kül eyledi
Keder geldi geceme, gönlümü zûl eyledi
Ödediğim en ağır, bedel oldu yalnızlık
(Cem Huddamoğlu)