Yalnızlık Şiiri - Ozan Kıratlı

Hoşgeldin yalnızlık,
Eski dost,
Nasılsın görüşmeyeli?
Uzun zaman oldu,
hiç arayıp sormadın diyeceksin
Haklısın.
Peki sen anlat bakalım,
Neler yaptın ben yokken?

Kendi kendine konuştun mu hiç?

Ya da akşamdan kalma bir sabahta,
ellerin aradı mı beni?
Sonra hatırlayıp gittiğimi,
sövdün mü kendine için için?

Sokaklarda boş boş yürüyüp,
çok da dikkat etmeden etrafına,
düşündün mü sen de beni?

Kendini kaybettiğin anlarda,
içip içip de,
ulaşmak istedin mi bana hiç?

Belki buradan geçer diye,
saçma sapan sokaklarda,
bakındın mı etrafına?

Bekledin mi,
anlamsız bir yol kenarında,
ve soğuktan titrerken,
kendini aptal gibi hissettin mi?

Umutsuzluğunu,
-bir ergen gibi-
kendini oyun kağıdı fallarına vererek,
gidermeyi denedin mi hiç?

Kulağında ve yüreğinde,
O en sevdiğimiz albüm çalarken,
şiir yazdın mı?

Yalnız gideceğini bile bile,
bir konsere iki bilet aldın mı?

Yoldan geçen tanımadığın bir kadın,
umutsuz yüzüne bakıp da,
gülümseyerek bir demet çiçek uzatınca,
mutlu hissettin mi?

Ama o çiçeği vereceğin kişinin,
orada olmadığını fark ettiğinde,
sen de üzüldün mü?

Eski dost,
ihmal ettim seni,
kaçtım senden,
sebeplerini en iyi sen bilirsin.

Ah yalnızlık,
Yine farklı bir halüsinasyonda,
hayat buldun yanımda.

Şimdi yine,
Yüksel'de okulun önünde,
bir bankta oturuyoruz başbaşa,
Ankara kışı soğuk değil eskisi gibi,
ama ayazı ayaz hala,
donduruyor içimi.

Önümüzden geçen her kadın,
sana benziyor,
sen de fark ettin mi?
korkuyorum,
senden daha kaç tane var diye.

Ama sen ki hayalet,
görmüyor kimse seni,
hoş, benim farkımda olan da yok,
benim duruşum da -galiba- hayalet gibi.

Aman ne önemi var canım,
Sen yanımda olduktan sonra...

3 Mart 2011