Yalnızlık Şiiri - Gül Şenel

Allah’a mahsus derler,
Mahsus mu derler?
Yalnızım ki ben de!
‘’O’’ yarattı, diğer yalnızları da,beni de.
Tercihimiz değil,terkiyiz,
İsyan değil,haşa, su-i zan.
Sor diyor su-i, özellikle geceleri
‘’Kimin tavuğuna kış dedim’’
‘’Ki bana’ kış’ dedin’’,
Sus diyor hüsn-i her sabah:
‘’Var bir bildiği,dayan’’
‘’Ki sana ‘koş’desin’’
Gülerim de,her gece suladığım yanaklarımdan
Öyle gül biter.
Ne gece günü,
Ne de gün geceyi siler.
Bu bekleyiş yalnızlığı
Öyle erişilmez,
Öyle de uzak kılar.
Kalabalıklarda yalnızız der bazısı
Bazısı yalnızlığı sarar.
Yalnızlık doğum yapar bana da,
Minicik yalnızcıklarım olur
Kocaman yalnızlığımda.
Ve şükrederim bereketine her sabah
Gül açarken yanaklarımda.
Her yalnızcığım bir fikirdir beynimde,
Kimi şiir,kimi türkü,kimi korku
Kimi şehir,kimi insan
Kimi hasta,kimi sakat,kimi sağlam.
Mahşer yeridir yalnızlığım,
Her gece sur’a üflenen.
Ve Sırat’tır her tan,
Cennete varılan.
Bu döngü dünya mıdır?
Gece yalnızlık, gündüz kalabalık mı şifre?
Yoksa nadas mı gece?
Hasat mı gündüz?
Cevap mı rüyalar?
Sadece cevap aramak mı tüm hikaye?
Yalnızlık tenimde nihayet ben kokuyor,
Yalnızlıkta ten kokuyor,
Sen okuyor,
Sen doğuyorum,
Doğuruyorum.
Doğurganlığımda boğuluyorum.
Defalarca.
Her defasında aşkla çıkıyorum
Nefesim göğsüme dolmuş.
Bir oh çekiyorum,aşkın yanında
Yalnızlığa aşk asıyorum,
Yaşıyorum.
Yapayalnız
Aşkın hemen sol yanımda.
Yaba o yalnız ben.
Her hasatta beni savuran,
Yabana asılan ben,
Sılan ben,
Yabanım sen.
Sen efsanesinde,sahne ben.
Seyirci yok başka zaten,
Yokluğun,boşluğun
Ve ben.

…11/03/2013.gece