Yalnızlık Şiiri - Ömer Faruk Karaman

Sahildeyim,
Hava çok soğuk,
Üşümekteyim,
Gökyüzü her zamankinden daha boğuk,
Sahildeyim,
Saçım sakalım birbirine karışmış,
Elimde şarabım,
Bir sandala dayamışım sırtımı,
Etrafı seyirdeyim...
Kayalara çarpan dalgaların sesi kulağımı kemirmekte,
Ve gözlerin aklıma geldikçe,
Benliğim kendinden geçmekte...
Bir yudum şarap,
İki nefes sigara,
Bu gece yine,
Seni hatırlattılar bana...
Hava buz kesmiş,
Kulaklarım soğuktan duymaz oldu,
Kipriklerim dondu,
Ve bu bomboş sahile geleli
Saatler oldu...
Kimseler geçmiyor buralardan,
Yine yalnızlıkları yaşamaktayım,
Efkarım hasretimin en son doruğunda,
Sigara üstüne sigara yakmaktayım...
Gece vakti insan korkuyor yalnız başına,
Kimse yok yanımda,
Birisi bıçaklasa gebertse beni,
Burasını mezar yaparlar bana,
Ölüm
Ne kadar korkunç değil mi,
Hele de yalnız ölmek,
Ürkütüyor insanı,
Bir de karşılık alamadan sevmek,
Daha beter ediyor adamı,
Ardında bir seven olmadan göçüp gitmek,
Ne koyar adama be,
Ne biçim acır adamın yüreği,
Sanki ateşte harlanmış bir demiri sokarlar kalbine,
Sanki
Sanki adamı bir tren yoluna bağlarlarda,
Sürerler treni adamın üstüne üstüne...
Ne kadar korkunç değil mi,
Ama benim sonumda böyle olacak,
Çünkü bir sevenim yok ardımda,
Bana ya bir gün sarhoşken araba çarpacak,
Ya da ayyaş ayyaş gezerken sokaklarda,
Bir sinirlenip bana gelip kafama sıkacak,
Yalnızlık böyle işte güzelim, sonum böyle olacak...