Yalnızlık Şiiri - Gönül Kütük

Sen şimdi, bu ölümün adına, yalnızlık dersin..

Yok öyle!
Herkes harfini bilsin ve çıkarsın yalnızlıktan!
Bir tek ölüm kalsın..

Tek başına olmanın, yalnızlık olmadığını,
İçimdeki boşluğun kalabalığını görünce, anladılar..
Nefesimin bile, duvarlara çarpıp,
Geri dönüyor, yankıları..

Çocuklaşıp, saklambaç oynarken,
Daha ilk hamlede, sobeliyorum kendimi.
Yakar top oynarken, yakıp yakıp,
Toplayamıyorum küllerimi..

Bu sessiz bekleyiş, hayra çıkarsa birgün,
Kusur gördüğüm yanlarımı, ödüllendireceğim..
Aynada alın çizgilerime bakıp,
İnce dudaklarımla gülümseyeceğim.

Uyuduğum da oluyor bazen.
Kapı aralığından sızan ışıkla dalıyorum,
Biteceğini kabullenemediğim rüyalara...
Burada insanlar uçuyor, kuşlar yüzüyor.
Yerdeki çiçeklerin kokusu, üzerime yağıyor.
Yanan bir ağacın gövdesinden,
Sadece karıncaları kurtarıyorum.

Bazen de;
Çirkin suratlı bir yaratıkla karşılaşıyorum..
Karabasan diyorlarmış adına!
Keşke diyorum;
Yarama basanlarda, gözlerimi açınca kaybolsalar.

Beddualar dolanıyor dilime,
Vardır bildiği Yaradan’ın diyorum..
Hayrımı istemese, atmazdı onları,
Geçmişimin çöplüğüne..

Adı ölüm olan yalnızlığın,
Kalabalığını dağıtırsam birgün,
Yeniden ince dudaklarımla aynaya gülüp,
Ödüllendireceğim kendimi..