Konuşunca,
Soru sorunca,
Sadece kendinin olması cevap verenin,
Kahrediyor insanı.
Sesin yankılanması değil bu!
Yankı için bir duvar lazım,
Belki kapalı bir alan.
Onlar bile yok...
Belki ruhun duvar,
Kapalı alan ise vücudun.
Ya düşüncelerin, duyguların?
Onlarda bir çöp tenekesi...
Bu nedir biliyormusun?
Erirken günden güne,
Yıpranırken, dağılırken sen,
Başka tanık olmamasıdır.
Kayıt Tarihi : 30.11.2003 23:53:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!