Yalnızlık! Şiiri - Derin Deniz

Yalnızlığın bir dili vardır. Paslı, buruk ve kekremsi, acı su tadındadır. İnsan tenhalaştıkça, karanlığın korkusunu duyar ta iliklerinde, sevdiklerinden koptukça, insan sesinden uzaklaştıkça bir katran denizine bulanır kalır ayakları. Kımıldayamaz olur, battallaşır kelimeler susmaktan. Bir kurt kemirir durmadan yüreğini ve belleğini, bir kurt ki, yok etmenin tadını sürgit uzatır gider. Yalnızlığın da bir dili vardır, insansızlaştıkça unutursunuz heceleri, harfleri, kelimeleri en acısı da hayatı unutursunuz.
Yaşadıklarınızı, anılarınızı, yaşayamadıklarınızı, “bir gün yaşayabilirim” olasılığıyla yüreğinizin bir köşesinde, “bir gün belki” diye belleğinizin en ışıklı yerinde diri tuttuğunuz umudunuzu da kurutur bu yalnızlık.
Yalnızlığın dili acımasızdır. Tenhadır. Bir yılan gibi sinsice sokulur yanınıza. Duvarlara bakarsınız, pencerelere, bazen gözlerinizi tavana dikersiniz görmez gözlerlerle. İşte tam orada insan olmanın ayrıcalığıdır; doğaya uzatırsınız ellerinizi. Yaralarınızı sarsın diye, avutsun diye sancıyan yüreğinizi bir mengene sıkarken. Gökyüzüne kaldırırsınız başınızı, mavi veya lacivert rengi hiç önemli değildir. Hiç önemli değildir gökyüzünde asılı duran güneş veya ay. Önemli olan doğanın esintisidir, bir damla su gibi süzülüp rahatlatan sizi. Kar veya yağmur hiç fark etmez, ama ille de gökyüzüne doğru süzülen bir kuş kanadı, ille de özgürlüğün simgesi o kanatlarda sonsuzluğa akıp giden bir kuş sürüsü. Doğa-umut-insan, galiba en çok bu üçlemde yaşam nirengi noktasıyla kucaklaşıyor.