Yalnizlik Şiiri - Necdet Çobanlı

Bende bilmezdim, sevgili Yılmaz kardeşim,
Ama gel görki zamanla onu da öğrendim,
O vakit (Neden neden) diye bende inledim
Yaşdaşlarımdan da aynı sesleri dinledim.

(Bak bir varmış bir yokmuş eski günlerde) diye,
Başlayan o güzel şarkıyı doladım birden dilime,
Ve hatırladım eski günlerimi bende inleye inleye,
Ve de imrenip daldım eski günlerimin güzelliğine.

Ve andım seni (bilmezdim...) dediğin o güzel şiirinle,
Bilmek güzel şey, ama bilmemek dopdolu hüzünlerle,
Çaresi yokmuş bunun, çekmiş senin gibi herkeslerde,
Anlıyorum senin çektiğin çaresizlikleri şimdi ben de.

Yalnız duyan çeker derim en doğru söz budur, demiş,
Şairin biri, ona inanıp gününü gün etmek en iyisiymiş,
Ama gel gör ki bizde bunu yapacak takat bile kalmamış.
Onun için en iyisi galiba hemen yatıp rüyalara dalmakmış.

Gel çaresizlikle boğuşmaktansa biz de bunu yapalım,
Sarılacak kadınımız yoksa bile yatıp rüyalara dalalım,
Ve sanki o rüya hakikatmiş gibi kendimizi kandıralım.
Rüyalarımız devam etsin diye yataktanda kalkmıyalım.

Bizleri kaldıracak birileri bulunur ve duamız da okunur
Herkes gibi vücüdümüzü kefene saracak birisi de bulunur,
Keyfine bak sen, giittiğin yer Cennet, Hurilerle doludur.
Benimki ise Cehenem, orada ise Zebanilere esir olunur.