Yalnızlık Şiiri - Debraj Siyah

Tropik ormanların bağrında gizlenen gizemli Tapınaklara gömülmüş Tanrılar gibi terkedilmişliği andıran paslı vucudunu gördüğünde aynada,
Sihirli boynuzlarıyla hayallere nüksettiğnde acılar,
Tarihe gömülmüş kemik kalıntıları gibi derin korku sardığında kağıtları,
...Bölündüğünde uykunun en tatlı deminde rüyaların,
Ecele düştüğünde umutların,
İçler acısı yandığında yüreğin,
Mutluluk gebe ettiğin yarınların düşük yapmış bir annenin acısını çektiğinde,
Koklayacak bir sevdan olmadığında kan taşıyan avuçlarında,
Şarkıların dilsiz kaldığında isli megofonlarda,
Dakikalar intiharın eşiğine durduğunda,
Tüm benliğini buruk bir his srdığında sessizlikte,
Hapsedildiğinde ruhun zindanlara,
Herkes yaşamak isterken, sen ölümü özlediğinde,
Anlarsın içindeki adsız çocuğun adı yanlızlık.
İşte o an anlarsın neden bıkkınsın, neden mutsuzsun,neden dertli,neden korktuğunu,neden çatladığını gözbebeklerinin...

O an anlarsın.!

İntihari karanlığına kurban edecek bir sigaran yoktur,
Hiç bitmeyecekmiş gibi asılır süfli acılar kipriklerine,
Gönlününün ücra köşelerinde sanrılar kadar gerçek olmayan bir nebze mutluluk için secde edersin yanlızlığına o an.
Bir de üzerine neşter gibi parçalar dilini suskunluk,
Sonra odanı üzerine yıkan çığlığın,yüreğine düşen beton parçaları,
En zor imtihanını verirsin enkazın altında, üzerine yıldırım gibi bomba düşen filistin çocukları gibi acı çekersin,tecavüze uğrayan 9 aylık bebe gibi can verirsin, işte o an anlarsın çaresizliği,katalanamamayı.