Yalnızlık Şiiri - Halil Doğruöz

Yalnızlığı ancak yaşayan bilir
Bir dipsiz kuyu hayat yolunda
Şafağı olmayan kör karanlık
Zemheri ayazında çıplak kalmak
Boş odada kendinle konuşmaktır
Uzun gecelerde hüzündür yalnızlık
Bazen iki damla göz yaşı
Bazen boğazına düğümlenen hıçkırık
Tabakta duran yemeğe bakarken
Boğazına takılan lokmadır bazen
Açık denizde dümensiz gemidir
Kimine alın yazısı
Kimine kesilen ceza
Benim gibilere gönüllü mahpusluk
İsyan etmedim asla
Direndim, didindim, umut ettim
Bekledim yıllarca şikayet etmeden
Bitmedi yalnızlığım kalabalıklarda
Dolmadı çilem
Nişanlandım yalnızım
Evlendim yalnızım
Baba oldum yalnızım dede oldum yine yalnız
Aşık oldum otuz yıl sonra
Kader yine oynadı oyununu
Öyle engeller girdi ki araya kavuşamadım
Allahım şükürler olsun sana ama;
Galiba yalnızlık kaderim benim.