Yalnızlık Şiiri - Furkan Çubukçu

Dert ortağım dört duvar bile
Üstüme geliyor bu gece
Arabesk bir şarkının ajitasyonuna
Kapılıyor yüreğim
Perdeler çekilmiş sevdama
Hiç kimsenin kalbinde değilim
Olamıyorum
Gözyaşlarımda boğuluyor gözlerim
Çalmıyor telefonlar eskisi gibi
Çalmıyor kapımızı bir tek dost
Bir uyandıranımız bile yok sabahları
Çalar saatten başka
Siyaha bürünmüş gece
Elem katıyor kederime
Kederlenen yüreğim akşamdan kalma
Yüreğimin harabeliğinde
Duvarlar üstüme nasıl çöktüyse
Öyle çöktü yalnızlık üzerime
Şiirim ve ben
Yalnızız biz...

Beş yaşımızdan beri
Hüzünlerimizi büyüttük mahkemelerde
Adliye koridorlarındaki bekleyiş
Gözlerimize taşınıyor şimdi
Binlerce bilinmeyenli denklem gibi
Kafam karışık
X'i Y'si bol bir hayat benimkisi
Provoke ediliyor düşüncelerim
İntiharların negatif sonsuzluğuna
Köşeli parantezden kurtulamıyor umutlarım
Astronomik rakamlar çıkıyor
Dertlerimin karekökünde
Kederime üs olarak geçiyor
Karesi alınmış hüzünler
Entropisi artmış dünyanın
Yitiyor hayallerim
Ömrümün kesir çizgisinde
Hiç aşk yokmuş meğer
Gönlümün reel kısmında
Karmaşık sayı kadar
Karmaşıktır geçmişim
Yok yazılıyorum yok yere
Gönüllerin defterinde
Sınıfta kalmışım
Sevilmekten ve yaşamaktan
Taban oluyorum yalnızlığın logaritmasında
Şiirim ve ben
Yalnızız biz...