Yalnızlık Şiiri - Adem Karafilik

çekinceleri perçinleyen yalnızlık
sarıyor sessizlikle boşalan zihni
toprakta beden çekerken sancıyı
gece gözlerinin rengiyle boyanıyor

yalnızlık katlanan sevda sancısı
yalnızlık dikenli hüzün örgüsü
yalnızlık ilmek ilmek ince sızı
yalnızlık acı tadında buruk gece
yalnızlık bilinmez sevda açmazı

kırılan gözyaşlarını içe akıtırken
yalnızlık bitmeyen cümlelerle karışıyor
gecenin siyahına çevriliyor bakışlarım
uzun bir cümlede buz kesiyorum
üşüten yürek değirmeninde

kelimesiz cümlesiz ve sayfasız
kitabı yazılıyor boşalan bardakların
onunlayken onsuz olmanın mutluluğu
gülerken buz kesmenin hüzünlü çığlığı
yeşerten umutlarla hayat buluyor