Yalnızlık Şiiri - Halime Harmancı

Yalnızlık üşümek miş, bazen ona sarılıp uyumak, bazen omzunda ağlamak mış!
Yalnızlık asıl ölüm müş! Dikişsiz kefeni giymek,
Azraile teslim olmak mış! Bazen sonsuz hülyalara dalmak.
Olmayacağını bile bile dua etmek miş!

Sevilmediğini istemediğini bildiğin halde kapısını çalmak mış!
Yalnızlık onsuzluğun zindanlarında çürümek miş!
Bir tek kelimesine dünyaları yıkmak veya sevinçten uçmak mış!
Sana yazdığı mektupları tekrar tekrar okumak mış!

Yalnız kalınca sadece onu düşünmek, ara sıra resmine bakıp gözlerinde kaybolmak mış!
Ufuklarda gezmek, sessiz sedasız bir köşeye çekilip etrafını süzmek miş.
Kendi kendine konuşup uzaklara dalmak hıçkıra hıçkıra ağlamak mış,
Gecenin mehtabını izlerken derinden bir hissetmek miş!
Yıldızın kaydığını gördüğünde seni dilemek miş!
Yalnızlık sen yok ken bile seninle olmak mış seni düşünüp AĞLAMAK MIŞ! ! ! !