Yalnızlık Şiiri - İsmail Arlı

Bir kimseydim ben bu şehirde,
Atamazdım her akşam oturup içimdekileri.
Ve kimse bilmezdi o zamanları,
Düğüm düğüm içimden geçenleri.

Bir güzel kız severdim şiirler gibi,
Minyatürler gibi incedir beli,
İçim içime sığmazdı, konuşamazdım,
Çıkıpta yanıma gelince bir hayal gibi.

Şimdi efkarım dağılıyor geceleri,
Ard arda içtiğim o kadeh sesleri,
Başı boş akan nehirler gibi,
Dalıp dalıp dağıtıyorum yolları.

Herkes bırakıp gitti yapa yalnız kaldım,
Dokunsalar şimdi çocuklar gibi ağlarım,
Bir odam var şimdi karanlık,
Bir halim var şimdi ağlanacak.