Yalnızlık Şiiri - Ali Taran

Yalnızlık ne kadar sessiz ve acımasız
Duvarları yırtarcasına bağırışım sessizliği bozmaya yetmiyor
Ne okuduğum gazete, dergi ve sayısız kitaplarım
Nede devamlı açık duran radyom sensizliği unutturmuyor bana

Yalnızım yalnızlığım kime ne sana damı ne
Yapayalnız kalıyorum beton duvarlarla kaplı evimde
Sensiz, çaresiz çoğalan hama böcekleriyle
Birde duvarla tavan arasında ağ oluşturan örümcekle

Gezer dururum evin içini adımlarımı sayarak
Bir mahkûm gibi volta atarcasına
Tekmeliyorum bazan duvarları yumruluyorum kapıları
Gözlerimi tavana dikerek yatıyorum seni rüyamda görmek hayaliyle

Acıkınca giderim mutfağa bir şeyler yemek için
Gidince mutfağa açlığımı unuturum acıkan ben değilim sanki
Tembellikten yemek yapmadığımı sanma
Yalnızlıktandır tek başıma iştahımın olamayışıdır

Anasız bir çocuk gibiyim zavallıca
Oyuncağı elinden alınmış bir çocuk gibi ağlıyorum gizlice
Çocukça sitem ettiğime bakma öyle
Dağ kadar yorgunum, çınar kadar yaşlıyım dertlerimle

Ve beni sensiz düşünüyorum kendimle
Perişan halimden haberin varmı eyy yar
Yürüdüğüm yollar tükendi bende tükenmekteyim
Yalnızım vede sensizliğin derdindeyim

Ne edeyim sensiz dünya malını
Senin için aşarım yüce dağları
Tükenmişliğin inadına yürüyeceğim sana gelen yolları
Gelde gör sana olan bu amansız sevdamı

Yalnızlığın türküsünü söylemekteyim
Sıkıntılıyım yüreğim tek başına çekmez bu acıları
Gel paylaşalım seninle acılarımızı
Birde özlemini düşlediğimiz mutlu yarınlarımızı

Senden uzak kalmayı neyleyim
Yüreğimi kurşunlayan mavzer bakışlarını özledim
Aştığım dağların arkasında seni beklemekteyim
Bir seher vakti yüreğimden vurmaya gel beni, sevdiceğim

Yolunu gözlüyorum fırtınanın estiği dağlarda
Gel bana serin bir dağ rüzgarıyla
Senin senden kardeş etti beni dağlara da
Bekliyorum seni yeşeren umutlarımla