Yalnızlık Şiiri - Necip Zeybek

Çöreklenmiş yüreğime yılan gibi,
Yalnızlık,
Sövsem gitmez,
Dövsem gitmez..

Emek istemez,
Ekmek istemez,
Kolay gelir çekmek ele,
Söylemek dile.
Gel bir de bana sor!
Görsem el ele anneyle evladı bile,
Akıtır yılan zehrini,
Hasret çöker, fesat çöker,
Haset çöker...
Taşar yüreğimdeki yalnızlık nehrini.

Kimse görmez,
Kimse bilmez,
Üç ahbabımdan gayri:
Olsa da her birinin derdi ayrı ayrı.
Onlar anlar,
Onlar dinler bu garibi.

Bakar kördür pencereler,
Ama ayak sesimden tanır
Ve karşılar beni,
Ta, sokak başında.
Olsa da yüreği sımsıkı,
Dili ketum,
Fısıltımı duysa yüreğinden utanır,
Öfke mi kussam dilinden utanır...
Susuversem kırılır
Ben kırılırsam,
Baş çavuş darmadağın olur.

Kapıda bekler,
Havalı ahbabım dilsiz perdeler.
Öyle sever,
Öyle kıskanır ki beni
Kimse görmesin,
Kimse bilmesin, tanımasın kimse diye,
Pencereyi açık bulur çırpınır
Kapıya aralık bulur çırpınır
Zavallı beni teselli için,
Gece demez gündüz demez,
Yırtılacak gibi,
Çırpınır da çırpınır...

Bir de sulu göz ahbabım var
Adı sağırdır, kendi duvar.
Öyle duyarlı, öyle anaç
Öyle yâr ki,
Gök gürlese titrer korkudan
Yağsa kar
Titrer soğuktan
Yağmurlu havalarda bakar o perişan,
Ben perişan…
Bakar bakar da...
Bir ana gibi halimize ağlar...