Yalnızlık Şiiri - Mert Şağan

Yalnız geçen bir gün bir yıla, bir ay bin yıla bedel...
Akıp giden zaman içinde kaybolduğunu hissedersin,
Artık anlamsızdır çevrendeki herşey.
Gözlerde bir sis perdesi buğulu buğulu bakarsın.
Karanlık düşler içinde dolaşmaya başlarsın, anlamsız kalabalık ağır gelmeye başlayınca.

Anlam veremezsin sosyal bir varlık olan insanın nasıl böyle hayvanlardan daha duyarsız olduğuna.
Izdırap içinde oluşun, tiner çekişin, kir-pas içindeki elin yüzün bir tablo gibidir.
Bakıp geçerler tabi ki yorumlarını eksik etmeden.
Sevgiden, duygudan yoksun yorumlarını...

Ve sen yine yalnız, hep yalnızsın.
Çünkü sen sokak çocuğusun.
İnsanların senden alacakları bişey yoksa sen sadece bir maddesin.
yokolmaya bırakılmış bir madde...