Yalnızlık Şiiri - Kübra Altay

Kör bir kuyudur çoğu zaman yanlızlıkta gördüğümüz,uçurumun başındayızdır yalnızlığı hissettiğimizde...
koynumuzda büyütürüz yalnızlığı...
Sinsice girmiştir içimize...
Saçmalamak doğaldır ve her güzel şey kötüdür o an...
Yalnızlığı farketmekse; bir bankta oturup denizi seyrederken gözümüze ilişen, yanımızın boş oluşuyla başlar...
Biz durdurana kadar karşımızdaki sandalye de, yatağımızın bir yanı da hep boş kalacaktır...

Farketmek acı verir...
Farketmeden yaşamak yalnızlığı, daha bir masumdur çoğu zaman...
güneşin batışıdır bizi yalnızlığa iten, farkettiren...
Belki de bu yüzden yazılmıştır bu dizeler...
VE belki de bu yüzden yalnızlık hiç olmadığı kadar kötüdür hayatımızda...