Yalnızlık Şiiri - Adem Müjdeci

Yalnızlık bir adamdı bir adım boyunda
gölgesinden bile korkardı aşk vakitlerinde
en kuytulara saklanır olmadık yerlerden çıkardı
bazen iki dirhem bir çekirdek bazen per perişan
yalnızlık bir kadındı otuzlu yaşlarında
anne olmuştu henüz onyedisinde
umut umut işlemişti bütün gülümsemelerini
çeyiz çeyiz duruyordu hala sandıgında
yalnızlık bir çocuktu ele avuca sıgmayan
koşup oynardı kenar mahalelerde
fakir bir evin çatısıydı güleç yüzü
huzurla dönerdi akşam olunca evine..