Yalnızlık Şiiri - Adem Eray Kozan

Dili kemiği unutulmuş bir alfabenin son harfidir lahitlerde; yalnızlık...
Müziğin evrenselliğe bulanmış notalarında bir es.
Bilmediğin ülkeleri anlatmak,
Yaşanmamış tarihi yıllar sonra yazmak...
Delilsiz cezalara mahkum,
Kansız bedenlere muhtaç,
Ruhsuz sevişmelere alet olmaktır; yalnızlık...

Ruhunun, beden çıkmazlarındaki piçliğidir; yalnızlık...
Argo sözcüklerin kafiyelerine tekabül eder.
Şiir denilen harf ve kelime kalabalıklarının çelişkisi,
Çağların birbirinden ayrıldığı entrikalı olaylardır...
Seng-ül ibret taşına baş koymak,
Çıkmazların önüne sokak ismini vermektir...
Ruhlara kendini sevdirmeye çalışan bir illettir; yalnızlık...

Ateşli bir fahişenin ilk öpücükleridir; yalnızlık...
Kendini yok etmek için para harcadığın bir oyundur.
Tüm köşelerinde kol gezen bir yabancı,
Sahnesi belli olmayan bir oyuncudur...
İlahi bir sessizlik,
Tek başına yaşanılası bir ibadettir...
Dozunu her gün biraz daha arttıran bir bağımlılıktır; yalnızlık...

(08.07.2009)