Yalnızlık Şiiri - Ali İhsan Karataş

Sözde,bahara çattı günlerim,
Fidanı dikmeden,vurdu yalnızlık.
Gözde,kahıra açtı yelkenim,
Deryaya dalmadan,yordu yalnızlık.

Dönülmez yollara,attım adımı,
Adımda sinsice,tuzak yalnızlık,
Çözülmez bağlara,tuttum çatımı,
Çağırdı ölümü,uzak yalnızlık.

Bağırdım geçmişe,dön gel diyerek,
İsteğim kimsesiz,adı yalnızlık.
Sağırdım,dilsizken boyun bükerek,
Yazardım ismini,sildi yalnızlık.

Gözlerim arkada hala ararım,
Kararttı yolumu gece,yalnızlık.
Geçtiğim illere seni sorarım,
Habersiz kelime,hece yalnızlık.

Çekildi karanlık yeni özlemde,
Açıldı gözlerim,vurdu yalnızlık.
Sislerle bataklık hala izimde,
Çöküyor hasretin kurdu yalnızlık.

Öyle bir dünya ki çile bitmiyor,
Çekerim tesbihte derdi,yalnızlık.
Şöyle bir rüya ki,dile sığmıyor,
Çektiğim nefesin kendi,yalnızlık.

Hapsetti zindanın yedi kat dibe,
Kimsesiz aleme,sundu yalnızlık.
Yüreksiz bedeni astırdı ipe,
Kağıtsız kaleme,durdu yalnızlık...