O çürük,ezberci,o ruhsuz senin yalnızlığının teminatıdır.Pis kokan,acıtan,can yakan dikenleriyle senin bahtsızlığının tam güvencesi…Mimarıdır,sessiz sessiz kan ağlayan ömrünün.Aklar,saçlarından,bütün hücrelerine,keder kahır ciğerine işlemiş zavallım artık.Ölüm hiç kimse için bu kadar gecikmemiştir ve hiç kimse ölümü bu kadar çok fazla istememiştir seninki kadar.İnsan mukavemetinin sınırlarını mı sınıyor acaba hayat? ..Koymuş canlıyla –kokmuş ölüyü aynı zindana,”konuşun! Paylaşın! Yürüyün! ” diyor! (NYB)
Nilgün BerbergilKayıt Tarihi : 6.11.2011 02:42:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.

Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!