Yalnızlığın zehiri

gittikçe ağırlaştı saatler

yalnızlığımın tik takları

dinmiyor

gecenin kınına mahkumum

usulca göğsüne girip uykuların,

avundum sabahlarca

elbet,

yalnızlığımın zehirini sökeceğim

kudursun gece

bir uzun yol gideceğim

kaç ezan duyup uykularına varacağım

nöbet tutacağım soğuklarda

sönmüş bir sobanın ateşini yakacağım ve,

ruhumu açan gamzelerine kavuşacağım …

Mustafa kaya

20.12.2005 / kanlıca

www.mustafakaya.net