Yalnızlığın Yalın Hali

Yalnızlığımı yazmak istiyorum.
Mısra mısra yok oluşumu ve satırların bana nasıl mezar olduğunu, anlatabilmek...
Şimdilerde yalnızlığımın yalın halini yaşıyorum kendi cümlemde. Sensizliğe, bizsizliğe öylesine alıştım ki; yalnızken hiçbir çoğul eki yakışmıyor kelimelerime.
Yani özetle diyebilirim ki ''yalnız kaldım, çoğulsuzlukta''. Etrafındaki insanlar yalnızlaştırır bazen de insanı.
Ağır gelir yalnızlara yanındakilerin yokluğu.
Ne afillidir yalnızlık.
Üşürsün içindeki soğuk alevlerin gölgesinde de bir ısıtanın olmaz. Kimsesiz ve bomboş içimin çıkmaz sokakları.
Zordur böylesi.
Ve acıdır oldukça
. Kalemim gitmiyor bunları yazmaya.
Duygularımı anlatacak kelime bulamıyorum, kimsesizliğimin karşısında.
Demek böyleymiş yalnızlık.
Onca insanın içinde kolay olmasa gerek bu yalnızlık.
Zoru seçer zaten yalnızlar, başka seçenekleri olmadığından. Şimdi tüm kelimeleri bir yana bırakalım.
Yalnızız, evet.
Çünkü bu sokaklar bomboş ve hiçbir ışık da gelip aydınlatmıyor bu amansız karanlığı...