Kadın Şiiri - Sefa Çelik

Seni sevmek
Paslı bir çivi gibidir içimde çakılıp duran hasretin,
Hani el değmemiş yaralar gibi kanar en beklenmedik anda.
Gören gözler eskimiş zanneder bu sevdayı,
Ama bilmezler; her gece o eskiyen anıları sırtlanıp
Yeniden uyanırım seninle, sanki hiç geçmemişcesine yıllar.
Bir çekiçin örs ile tutuştuğu kavga gibi,
Hâlâ yankılanıyor sesin içimde, her kelimede bir isyan saklı.

Ve giderayak bir ömrün sonuna doğru,
İsmin dilimde, soluğum gibi kutsal,
Şiirlerin zihnimin en derin kuyusunda,
Düşse de zamanın taşları üstlerine,
Yine de duyuyorum sesini orada, çağırır gibi.

Ulan seviyorum seni be,
Muzdarip değilim, hiç olmadım, olmam da.
Seni sevmek bir nehrin akışına teslim olmaktır;
O deli akışta, bir zerre gibi kaybolmak,
Bir nar çiçeğinin patlamasıdır ilkbaharda,
Ve yağmurdan kaçan bir kırlangıcın telaşıdır
Islak kanatlarıyla sundurma altında sığınmasıdır,
Rüzgârda savrulurken bir yaprağın hürriyeti gibi.

Seni sevmek, emektir kadın,
Alınteridir, ekmektir.
Sırtlanmak hayatı, ellerinle büyütmek düşleri,
Her gün yeniden doğmak senin göğsünde,
Bir karıncanın boyundan büyük bir çeltik tanesini
Kabuğuyla sırtlanmasıdır temmuz güneşinde,
Gözlerinin ışığında eriyen tüm ağırlıklarıdır omuzlarımın.

Şimdi beni, karton toplayan bir sokak çocuğunun yalnızlığına bırakıp gidersen eğer,
Bir sokağın ortasında, yapayalnız, üşür kalırım.
Gecelerde kaybolup giderim bu kalabalık şehrin kanun tanımaz,
Kan kokan sokaklarında, başıboş adımlarla,
Senin adını, her duvarda izini arayarak.

Beni bırakıp gidersen eğer,
Yine yokluğuna düşüp dolaşacağım ağır yaralı bir şiirin mısralarında.
O şiir ki senden beslenir, senden doğar her harfi,
Gidişinle kırılır kalemim, dağılıp gider kelimeler,
Ve ben o sessiz kelimelerle baş başa kalırım,
Yitik bir çocuğun bakışlarında kaybolan umut gibi.