Yalnızlığın Sesi 4 Şiiri - Nazmi Öner

Sesler sustu 2.30 da.Ve sesler susunca tüm korkuma karşın, dışarı çıkıp etrafa şöyle bir bakma isteğimi bastıramıyordum.Korkuyla merak adeta çarpışıyorlardı.Merak bastırıyor, korku: 'Göreceğin çok korkunç bir şey olabilir, kafayı oynatabilirsin' diye uyarıyordu.Korku her ne kadar herşeye egemen de olsa, merak da en küçük çatlakları bile değerlendiren zoptolmaz bir su sızıntısı gibi, dışarı çıkmanın yollarını arıyordu.Nihayet korkunun doruk noktasında sol elim kapı koluna hafifçe bastırınca kapı aralandı.Sağ elimdeki gaz lambasını hafifçe dışarıya doğru uzatınca karşıda tezeklik göründü.Tezekliğin kapısı yoktu zaten.Kafamı dışarı uzatıp sola baktım, sınıf kapısı açıktı.Fakat sağda ana giriş kapısının kapalı olduğunu görünce dışarı çıktım.Giriş kapısını kontrol ettim.Kapının kilit sürgü gibi bir şeyi yoktu. Arkasına dayadığım sopa ise sağlam duruyordu.Sonra lambayı tezekliğin içine uzattım,tezekler iyice zalmış olduğu düşüncesi korkunun biraz daha dağılmasına neden olmuş olmalı ki sınıfa girme çesaretini de buldum.Sınıfta da olağan dışı bir şey yoktu.Odaya döndüm.