Yalnızlığın Sesi 3 Şiiri - Nazmi Öner

Ekmek bittikten sonraki iki günde yaklaşık bir kilo kadar çiğ bulguru arada bir çerez gibi atıştırma şeklinde yiyerek açlığımı yatıştırmaya çalışmıştım.Sobayı bir sabah kalkınca bir de akşam yakıyordum.Ama sobada bir şey pişirmek olanaksızdı.Tezek çok çabuk geçtiğinden suyu kaynatmadan soba sönüyordu.Gazyağı ise tezekten de kısıtlıydı.Tenekenin yarıdan çoğu kış yarı olmadan bitmişti.Gelecek yaza kadar bir daha Karayazıya gazyağı gelmiyordu.Yalnıca haftada bir gün kızakla posta geliyordu.Bu yüzden yemek pişirmede gazocağını kullanamıyordum. Gazyağı tezek tutuşturmada ve özelliklede lambada aydınlatma için gerekliydi.Gerçi lamba en az ışık vereninden yedi mumluktu ama,yakma süresi uzundu. Karayazının 2500 metreyi bulan bir yükseklik ve sekiz ay karlarla kaplı kalması, ulaşımı engellemekte, herşeyin yokluğuna ve pahalı olmasına neden olmaktaydı.Bir aydır kızamık gibi basit bir hastalıktan yüzlerce çocuk ölmesine rağmen, Karayazı'ya ilaç, köylere sağlık ekibi ulaşamamıştı. Kısacası burada doğa insana hala yontma taş devrindeki kadar egemendi.İşte bu ortamda, bu hücre yalnızlığında, neredeyse açlıktan yalnızlıktan düşüncelerimin sağlıklı olup olmadığından kuşkulandığım bir gece yarısına bu acayip ses bir göktaşı gibi düştü.