Yalnızlığın Sesi Şiiri - Ayten Özgün

Sen bilirmisin yalnızlığın
Ne demek olduğunu
Haykırdım beyaz kağıtlara
Bir bir döktüm içimi
Kavuşmadı kirpiklerim birbirine
Uykusuz bir gecenin ardından
Sabaha dek
Karanlığın kuytusunda
Şafağın sökmesini bekledim
Doğdu gün şafakla birlikte
Her yeni gün bir umuttur bilirim
Yetim ruhumla birlikte
Bekledim yeni umut doğacak diye
Nasıl da bitti gün akşam olmuştu yine
Hüzünler doldu içime
Tam bitti derken bir kıpırtı içimde
Biraz volkan biraz sızı
Ahlar feryatlar titretti arşı
Şarkılar düştü birden dilime
Makam ruhun notasından
Kimi hicaz kimi hüzzam makamında
Vurur kalbime kalbime
Dayanabilirsen dayan
Sanma ki dili yok suskunluğumun
Çözemediğim binlerce kördüğüm
Çözebilirsen çöz hadi
Ne neşe ne huzur kasvetli zulüm
Dilimde dualar gönlümde hüzün
Ardından bakarsın bir kahır sevinç
Yalan dünya etti talan
Yok acının üzüntünün dili
Haykırırsın içinden sessiz sessiz
Kimseler görmez kimseler duymaz sesini
Yüreğine yapışmış yokluğunun izi
Atabilirsen at silebilirsen sil haydi
Anlatması zordur hislerini
Böylesine acımasız bir dünya
Kayboldum o koca dünyada
Kim bilir daha neler var sırada
Yalnızlıksa eğer yolun sonu
Nedir bunca telaş bunca çırpınışlar
Yalan dünya yalan her şey boşuna