Yalnızlığın Sesi 1 Şiiri - Nazmi Öner

08 Şubat 1966 Salı gecesi 7 numara gaz lambasının yarı aydınlığındaki soğuk odamda, sırtıma yorganı bürünüp masada bir şeyler yazarken, saat ikiye on kala, bir anda kendimi kapının arkasında buldum.Oysa biraz önce masada oturuyordum. Beden beynin yönetiminden çıkmış, omzumu kapıya dayamış, tüm gücümle dışarıya ittiriyordum. Yeniden düşünebilir hale gelince, önce ellerim saçlarıma gitti.Saçlarım hepsi de dim-dik ayağa kalkmış gibi, diken gibi, kirpi tüyü gibiydi.Oda içinde bile eksi 8-10 derece soğuğa rağmen, saç diplerinde sanki terlemeyi andıran bir ıslaklık seziliyordu.Kalbimin atışları ise odanın her tarafından rahatlıkla duyulacak kadar netti.Küt...Küt...Küt... Beni bunca kotkutan ve bu hale getiren ses hala gelmeye devam ediyordu.Ama bu nasıl bir sesti.Bu güne dek dünyada duyduğum hiç bir sese benzemiyordu.Sanki bir bakıma da her sese benziyordu.Deprem dalgası gibi sanki çok derinden geliyordu. Sanki bir adım ötemde dersanenin duvarına çarpıp yankılanıyordu. Belki de ben sağlıklı düşünemiyordum ve yaşadığım bir düştü belki.Yaşadığımdan bile emin değildim, korku egemendi her şeye.