Yalnızlığın senfonisi Şiiri - Welat Ari

Ne tuhaf şeydir şu yalnızlık
Ne tuhaftır tek kişilik takılmışlık
Konuşursam karşımda dört duvar,
Kaynayan semaver var.
Buharlaşmış tavanlar var.
Kül tablası,sabahlayan izmaritler
Ve noktası konulmamış,birazdan çöpe gidecek,
Öksüz mısralar var.
Ne tuhaf bir şeydir şu yalnızlık
Ne tuhaftır tek kişilik takılmışlık
Yalnızlık derler buna,
Her dil kendi dilinde
Ey şair !
Benim kadar bilirmisin yalnızlığı?
Yalnızlığı yaşarken yalnızlığa kafa tuttun mu?
Yalnızlığın açık hava konserine kestin mi bir bilet,
Kaç zamandır abonenmişim oysa ben,
Ne tuhaf şeydir şu yalnızlık
Ne tuhaftır tek kişilik takılmışlık
Bazen acılarımı bazende sevinçlerimi paylaşırım seninle,
Her gece misafiri oluruz geceye ve gecenin karanlığına,
Sonra hüzünlü şarkılar söyleriz dağlara taşlara,
Bir de sımsıkıya uzanır meydan okuruz tüm aşklara
Yalnızlık kokuyoruz ikimiz de
Yalnızlık bana mahkum ben de ona...
Ne ben ondan firar edebilmişim,
nede o BENDEN...