Yalnızlığın Şarkısı Şiiri - Mahlassız Şair

Bir dağın yamacında oturmuş,
Rüzgarın sesini dinlerim.
Kalbimin derinliklerinde yankılanan
Bir sessizlik senfonisi bu.

Ellerimde kahverengi yapraklar,
Geçmişin izlerini taşır,
Ama geçmiş, yalnızlığın kollarında
Huzur bulan bir dosttur.

Yıldızlar, geceyi süsleyen inciler,
Onlara fısıldarım bazen.
“Ey uzak dostlar,
Benim sırdaşlarım oldunuz mu hiç?”

Yalnızlık, korkulan değil,
Bir sığınaktır ruhuma.
Kelimeler sessizlikte anlam bulur,
Ve yalnızlıkta insan kendini bilir.

Hayatın gürültüsünden sıyrılmış,
Sade bir huzurla sarılırım.
Yalnızlık, kutsal bir dosttur,
Ve ben, o dostun yoldaşı.

Bir adam olgunlaşır,
Sessizlikle tanıştığında.
Yalnızlık öğretir ona,
Hayatın en derin sırlarını.