Yalnızlığın ruh hali Şiiri - Filiz Odabaş

Gece kör karanlık, ortalık sessiz
Yıldızlar çok uzakta, mehtap yalnız
Sokak lambaları, titrek yanıyor
Kaldırımlar işsiz, yüreğim yalnız

Saatimmi durdu, zamanmı durdu
Uyku ile sanki , küsmüş gözlerim
Yastığım başıma, isyan ediyor
Yorganıma savaş açtı, dizlerim

Çocukluğum geldi ,birden aklıma
Doğduğum ev,mazi, fotoğraflarda
Annem,babam,kardeşlerim, sevdimi
Sever gibimi ,yaptılar onlarda

Ayaz görmüş, ağaç, dalı gibiyim
Yapraklarım, yeşermeden kuruyor
Hayalimle,actirdigim çiçekler
Güneşi görmeden , soguk vuruyor

Neden, benim , ikliminde bahar yok
Karların üstüne, karlar yağıyor
Ne zaman güneşim, doğacak olsa
Kara bulut, arkasında kalıyor

Yaz ortası olmus , aylardan temmuz
Kanatlarım soguk, gönlüm üşüyor
Herkesin ağacı, meyve verirken
Benim,Yapraklarım, düşüyor