Yalnızlığın Rengi: Beyaz Şiiri - Işılay ...

I

Adsız bir şehrin
Köhne bir hastanesinde doğdum
Issız bir odada açtım gözlerimi
Oda kar beyazı
Gözümü aldı ışığın beyazı
Üşüdüm çok üşüdüm
Ağladım sonra, hiç susmadım, hiç
Isıttı beyazlı bir adam
Susmak istedim yeter! !
Yapamadım...
Görmedim başkasını, göremedim
Işıktan sandım önce
Kendimi kandırdım.
Uzun sürdü bu kandırmaca
Çok uzun
Dışarıda kar varmış o gece
Sonradan anlattılar bana
Bembeyaz
Yılın en soğuk günü diye anlatırlar
En ayaz gecesiymiş.

II

İşte böyle;
Doğuştan sevemedim ben kışı
Bana inat
Bizim memleketten kar hiç kalkmadı.
Güneşi görmedim hiç
Beyaz ışığı da sevemedim
Sarıdır evimim ışıkları
Güneş gibi.
Büyüdüm evlendim sonra
Düğünde gördüm yüzünü eşimin
Gelinliğim beyaz olsun istemedim
En beyazını giydirdiler
Beyaz inci küpe taktılar bir de
Çok acıdı kulaklarım, çok
Küpe takmadım bir daha takmam da...
Yeni evin duvarları da beyaz tabii,
Soğuktu ev
Yüreğim gibi.
Kısa sürdü evliliğim
Hastalandım sonra
Yine beyaz duvarlar çevremde işte
Beyaz giysili adamlar
Beyaz ışık
Sedye de beyaz,çarşaf da
İnadına;
Beyaz örtü örttüler üstüme
Hiç yadırgamadım yerimi
Alışkınız ne de olsa
Son bir istek:
Kefenim beyaz olmasın
Göremezdim rengini
Ama biliyorum ki
O da beyaz renkteydi

III

Isındım sonra
Toprak sıcacık
Bir oh çektim sonunda;
heryer siyah,
zifiri karanlık
Kandırmaca yok burada
Dürüstçe bildim yalnızlığı
Dürüstçe
Yalansız
Korkusuz
Alışmışlığımla bildim
Ağladım sonra, hiç susmadım, hiç
Susmak istedim
Denedim
Yapamadım..