Göklerde aramıştık yalnızlığı
Bir uçtan bir uca,
Hiç kimse yoktu, ben yokken,
Bulutlar boşuna geziyordu.
Yıldızlar boşuna..
Sonra naralar atıldı kulaklara çarpan
Hiçlik yarılıverdi buram buram
Bir aydınlık belirdi bilmediğim
Kahkaha sesleri vardı sevgiye
Yalnızlık ben miydim,
Yoksa ben mi yalnızlıktım?
Şimdilik çığlıklar benimdi
Geleceğin dertlerine seslenen
Meğer güneş varmış.!
Hiçliği delen, uzaklardan gelen.
Neden uzaktı her şey birbirine?
Sonra hiçten gülmeyi öğrendim,
Ağlamayla kıyasladığım.
Yalnızlık doğmuştu rengârenk.
Uçurtmalarla yaşadık ipleri bağlı..
Kuşlarla beraberdik özgürce..
Ölümü gerçeğe uçuran.
Herkes herkese sen diyordu,
Ama bir ben sana ben demiştim.
Yalnızlığımızın şahidiydik,
Bulduğumuz..
Acıları birlikte duyduğumuz.
11.03.2022
Kayıt Tarihi : 11.3.2022 14:49:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
serbest şiir de çok yakışmış.
Yalnızlığın en kötüsü
seni anlamayanların
arasında kalmaktır. (Mevlana)
İnsan zaten yalnız doğar ve
tek başına gider
ahiret yolculuğuna.
Yüce Rabbimiz
bize şah damarımızdan
daha yakın olduğunu buyurur.
Sağda ve solda melekler
eşlik eder daima insana.
İnsanın yalnızlık duyması
belki de tefekkür için
bir yoldur.
Tebrikler ustam.
TÜM YORUMLAR (2)