Yalnızlığın Ötesi Şiiri - Necdet Cemal Ocak

Hangi uçtan bakmak gerekli, bilmiyorum ama
Nereden bakarsam, yine kendimi görüyorum karşımda.
Bastığımda düğmesine radyonun, çalanlar benim şarkım,
Bir bir dökülenler ortaya, hep benim duygularım.
Çekince ciğerlerime çıtır, çıtır yanan kuru sigaram,
Ve başı dumanlı, dilsiz duvarlı benim odam.
Yerli yerince her şey kitaplık, masa ve sandalye,
Böyle sessiz ve buruk, beni yansıtıyorlar öylece.
Ya bu duvardaki saat, ne ileri, nede geri,
Mecalsiz tıkırtıları, azmimi anlatır sanki.
Vazodaki kurumaya yüz tutmuş, boynu bükük çiçek,
Bana benziyor gibi, hayat yolumla birleşecek.
Şu yaptığım kara tablo, duvarda asılı,
Hala tereddütteyim ruhumun kopyası mı, aslımı.
Nereye bakarsam hepsinde ben, hepsinde benim yazım,
Ben yalnızlığında ötesinde, yapayalnızım.

22.4.1984/İstanbul