Her şeyin bir ilki vardı
O da yeryüzündeki ilk yüzdü
İlk insandı
Kendini dinlerdi ilk insan
Hissettiği her şeyin
bir önemi vardı
İlk olmanın ayrıcalığı ve saflığındaydı
Bir kere gökyüzünde;
ki o gökyüzü diye adlandırmıyordu
Parlak bir beyaz ışık görmüştü
Bir göz daha görmeliydi onu
Tek başına bir güzellik görmek yetmiyordu
Paylaşmalıydı...
Yalnızdı ilk insan
sıkıntılıydı
Ne adını biliyordu
Ne de sıkıntısının adının yalnızlık olduğunu
Sonra duvarlara resim çizmeye başladı
Onlarla konuşabilmek için
Ruhunun diline ortak edebilmek için...
Milyonlarca yıl sonra aynada yüzünü seyrediyordu insan
Ruhuna ortak arıyordu
Yalnızdı ya ilk insan
Uçsuz bucaksızdı yalnızlığı
Yeryüzünde tek yüzdü...
İnsan artık tek başına değildi
Yüzlerle doluydu yerin yüzü
artık konuşabiliyordu insan
Ama anlaşamıyordu
İlk insan gölgesini seyrediyordu
Tek bir gölge
Şimdiyse milyarlarca gölge
Ve hiçbiri birbirine değmeyen...
Sonu yok yalnızlığın....
Kayıt Tarihi : 5.5.2004 18:54:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
TÜM YORUMLAR (2)