Yalnızlığın Masalı Şiiri - Yaşar Yıldız

İşte masal bu ya...

'O' bir zamanlar cennet varlığıymış.
Bitmez tükenmez güzellikler içinde,
Adem le birlikte yaşarmış.
İyi de anlaşırlarmış.
Belli etmiyormuş ama,
amacı Adem e bir başına sahip olmakmış.

Adem, bir gün, ırmak kenarında,
dalları suları süpüren söğüdün altında
derin bir uykuya dalmış.
'O' Adem i savunmasız görünce
girip oturmuş yüreğine sinsice..
Adem büyük bir sıkıntıyla uyanmış.
Ne yapsa, ne etse, nereye gitse
içinden çıkarıp atamamamış.
artık çaresiz kalmış.
Tanrısına yalvarmış.
Öyle de acıyla yalvarmış ki;
Tanrı dayanamamış.
Adem in ege kemiğinden Havva yı yaratmış.
'O' nu da cennetinden kovmuş.
Salıvermiş yeryüzüne,
adını da yalnızlık koymuş.

Bir de buyruk vermiş Tanrı;
-Git yerleş yeryüzünün,
Issızlığına, kimsesizliğine,
karanlık gecelerelerine
Gelecekte yaratacaklarımdan
uzak dur sadece.

Yalnızlık, çaresiz inmiş yer yüzüne.
Bir gün, bir gün öcünü almak için de
yeminler etmiş binlerce.

Beklemiş, zalimleşmiş,kötüleşmiş.

Derken,
Ademle Havva da kovulmuş cennetten.
Onların çocukları,
çocuklarının çocukları derken
Yeryüzünde insanlar çoğalmış.

Aralarına karışıp yalnızlık,
bir bir ele geçirmeye başlamış.
Bir gün gelmiş,
insanlar dayanamaz olmuşlar.
Bir olup Tanrı ya yalvarmışlar.
Öyle acıyla yalvarmışlar ki;
Tanrı bu yalvarmalara dayanamamış.
Yeryüzüne sevgiyi salmış.

O gün, bu gündür,
sevgiyi bulanlar,
yalnızlıktan kurtulmuşlar.
Buna yalnızlık daha da kızmış...
Bu gün bile;
Girip oturmak için
sevgiden yoksun
yürek ararmış