Yalnızlığın Manzarası Olmaz

Çok ölü gömdüm mezara,
Yaşam boyunca,
Hep sakat kaldı sol yanım.
Ömrümün üçte birini acıya ayırdım da
Ot bitmedi bahçemde.
Meyveler olgunlaşmadan çürüdü,
Kursağımdan çıkmayan kelimelere sessizlik bahşettim,
Sesimi duyuramadıklarım çığlığım oldu.
Peyderpey her yıl birkaç ay bağışladım kadere,
Yalnızlığımdan biriktirdiğim.
Birkaç ay sustum,
Kurudu boğazım.
Martılara simit atan kimse de kalmadı,
Bağırışları acıya dönüştü.
Zaten hayat daha açarken kapılarını bize,
Kıçımıza şaplak atıp
Ağlatmayı şart koşmuş,
Eksiltmeye başlamış bizi anbean.
Yok olmaya ramak kala,
Kıyısından tutunmuşuz hayata,
Yine hapsolmuşuz stabilize aşklara.
Ve ben koşar adım giderken yarınlara,
Tökezledim her seferinde,
Her seferinde birkaç yıl kayıp gitti gençliğimden.
Emeklemek emin adımlarla ilerlemekmiş,
Geç fark ettim.
Oysa ben de isterdim Galata’da balık tutmayı,
Kadıköy Beşiktaş vapurunda martılara buluşmayı,
Ama ne oltamıza birkaç nasip takıldı
Ne de yalnızlığımıza boğaz manzarası yakıştı.