Yalnızlığın Manifestosu

Gidişinin ardından illkez dokunuyorum kaleme;

Yutkunamıyordum..
Yüzüm de ayrılıktan kalma küf rengi
Kim baksa farkediyordu
Ayrılığın tenim'de yarattığı tahribatı.

Araftaydım..
Bir sabah cennete uyanıyordum,
Bir sabah cehenneme..
Cennete uyandığım sabahlar düşlerime uğramış oluryordun
Cehennemi sorma! Muhtemelen, bir eylül gecesi oluyordu şehirlerarası
otobüs terminali ve o kahrolası veda..

Matemdeydim..
Ama hiç siyah giymemiştim, kırmızı daha çok yakışmıştı sanki
Yüreğimin kan kaybettiğini bilsinler istiyordum işte.
Anlamıyorlardı, bende anlatmıyordum..

Dostlarımız, ah! onlar hep suçüstüydü
Ne zaman lafın ucu sana çıksa, israf oluyordu cümlem
Sevincin kucağında,çocuk masumu yüz maskesiyle
'Üzülme' diyorlardı!
Oysa,parmak izleri duruyordu, ayrılığımızda
Aklanamıyorlardı..

Gitmek, bir aşkı bitirmek için yeterli değildi
Gidenin unuttuğu her yerde,kalan sevmeye devam ederdi.
Kimse hoş/ça kalamazdı.
Satır arası iyi dilek eylemiydi 'hoşça'kalmak'
Kalamadım..

Gitmiştin ve giderken,
Yeniden sevebilme ihtimalimi'de götürmüştün
İşte bu yüzden ben;
Kusura bakamadım,coğul gidişin, ardında kalan tekil yalnızlığa.

Dikiş' tutmadı,senden kalan yaralar
Dikiş tutmayan yaralar ölümcüldür derdin.
Sahi ölüler dönemezdi değil mi?
İyi dileklerle anıyorum seni
Ölüler dua bekler..

Caresizce
Arşivime bir acı daha zulaladım..
Anlamıştım, 'ayrılık ömrü' uzatmıyordu!

Yalnızdım..

Aşk'a soyunup, ayrılık giyinmenin
Bütün şiirleri hiç'e sayıp, bir şaire aşık olmanın adına,

Yalnızlık diyorlarmış bizim buaralarda..