Yalnızlığın Kucağında Şiiri - Taha Gezenler

Yankıların barındığı derin gölgelerde,
Yoldaşım yalnızlığı çok iyi bilirim.
Uçsuz bucaksız bir boşlukta sürüklenen bir ruh,
Bu yalnız yolda bağlantı kurma özlemi.

Sessiz gözyaşları yanaklarımdan akıyor,
Mesafe ve ayrılık büyüdükçe.
Yalnızlığın soğuk, nazik dokunuşuyla
Hasretin koridorlarında böylesine sımsıkı sarılarak dolaşıyorum.

Kalabalık odalarda tek başıma,
Kahkaha ve neşeli ton arasında.
Gülümsemelerle maskelenmiş acı hala yaşıyor,
Ruhumun derinliklerinde, saklandığı yerde.

Anılar kayan yıldızlar gibi Onlara sarılmayı, yaralarını hissetmeyi özlüyorum.
Ama zamanın acımasız eli, bizi ayırıyor.
Aramızda bir uçurum, paramparça bir kalp.

Ah, ayrılığın acısı, buruk bir acı,
Kırık bir kanadın ölen korları gibi.
Ama en karanlık gecelerde umut parlar,
Bir ışık titremesi, bir teselli, bir rüya.

Ve ben yalnızlığın kucağında gücümü buluyorum,
Acıyla, kederle yüzleşmek.
Ve yalnızlık benim değişmez dostum olsa da,
Yükseleceğim, ruhum üstün gelecek.

Çünkü bu şiddetli acı anlarında,
Dayanıklılığı, içsel bir alevi keşfediyorum.
Yalnızlık ve ayrılık, devam edebilirler,
Ama kalbimde aşk her zaman varlığını sürdürecek.

Bu yüzden acıyı, gözyaşlarını ve kederi kucaklayacağım,
Şifa vaadiyle, ihsan etmek için bir gün.
Her ne kadar yol uzun ve dik olsa da,
Bilmekle teselli bulacağım, ruhumu koruyacağım sonsuza dek…